Norge.

Nigdy nie byłam typem podróżnika / wędrownika / odkrywcy świata – nawet tego rysującego na powierzchni globusa.

Wakacje były tematem dość odległym i abstrakcyjnym (#CzłowiekPraca), a gdy ciało i umysł pokazywały mi środkowy palec, bez większego pomyślunku ulatniałam się na kilka dni nad polskie morze (które swoją drogą bardzo kocham; zapach jodu + szum fal + TEN widok = łzy wzruszenia i dziecięca radość). Ale, ale, ale.

W 2016 roku los wysłał mnie (pominę życiowe okoliczności) na dwutygodniowy trip po Norwegii. Już po kilku godzinach wiedziałam, że ten kraj jest super, a po kilku dniach, że choć nie zamieszkam tam na stałe, będę wracać – z tęsknoty (ha! w 2017 też byłam).

Dlaczego?

Bo czuję, że w naturalny sposób zlewam się z tamtym powietrzem, oddycham, jestem – tak po prostu. Norwegia to naprawdę dobra sfera na dialog wewnętrzny. Przestrzeń, natura i BRAK ludzi bardzo wyciszyły i uspokoiły „demony” frustracji mojego życia codziennego. Tam zapomniałam, że napierdalam przed komputerem, że muszę mieć plan, że jestem czarodziejką i że czas to pojęcie względne (#itakkochamswojąpracę). Ach! No i te widoki – góry i morze w tym samym czasie i miejscu!

Prawdopodobnie w notce „o podróży” powinnam udzielić wam złotych rad, polecić miejsca „must see” ii taaak dalej, i dalej. Nie! Odkrywajcie sami, przeżywajcie (internet powie wam więcej ode mnie). Poza tym, cudowne w tym kraju jest to, że nie musisz mieć konkretnego celu podróży; obraz, który wszędzie cię otacza zapiera dech w piersiach (uwaga, istnieje ryzyko rzygania tęczą – serio, zbyt pięknie tam jest).

Zostawiam wam mój foto-pamiętnik (zawsze mówiłam bardziej obrazem niżeli słowem).

Smacznego!

1

2

3

4

5

6

7

8

9

11

10

12

13

14

15

16

O AUTORCE: